Wiadomości

Medycy spoglądają w stronę lata. Ściślej ujmując: w kierunku 1 lipca. To, co cieszy pracowników ochrony zdrowia, martwi jego menedżerów. Już teraz wynagrodzenia w szpitalach przekraczają 70 proc. ich budżetów. Na kolejną lipcową podwyżkę płac minimalnych trzeba będzie przeznaczyć (jakoby) 17,5 mld zł.

Na tyle szacuje się skutki tegorocznej realizacji ustawy o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego niektórych pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Do 1 lipca jeszcze sporo czasu, ale już od lutego znana jest wysokość nowych wynagrodzeń w ochronie zdrowia. Najwyższa minimalna pensja wyniesie 11 863,49 zł, czyli urośnie o 1488,04 zł. Dotyczy to lekarzy i lekarzy dentystów ze specjalizacją.

Prezes Polskiej Federacji Szpitali, prof. Jarosław J. Fedorowski, uważa, że płace powinni ustalać dyrektorzy, a nie Sejm. W rozmowie z „Menedżerem Zdrowia” stwierdził, że to dyrektorzy odpowiadają za finanse szpitala i to oni powinni ustalać wysokość wypłat, biorąc pod uwagę bardzo różne czynniki.

Lipcowe podwyżki sprawiają, że w szpitalach ich dyrektorzy częstokroć zarabiają mniej od zatrudnionych lekarzy.

– Mediana zarobków lekarzy ze specjalizacją wynosi 21,5 tys. zł miesięcznie brutto na umowach o pracę, a na kontrakcie 24,6 tys. Pielęgniarek magistrów ze specjalizacją – 12,2 tys. zł. Od lipca 2025 r. mają być kolejne podwyżki – o mniej więcej 13 proc. Porównując to z zarobkami dyrektorów szpitali, ci ostatni znaleźli się w środku stawki listy płac, a to przecież oni, zarządzając placówką, biorą odpowiedzialność za funkcjonowanie jednostek. Podobnie jak w innych sektorach gospodarki, szef firmy powinien być w czołówce, jeśli nie na podium listy płac – skomentował rzeczywistość rozmówca „Menedżera Zdrowia”.

Podwyżki otrzymują nie tylko lekarze, ale cała grupa zawodowa zwana „pracownikami medycznymi”. 

Definicję pracowników medycznych można znaleźć w ustawie o działalności leczniczej. Zgodnie z nią do tej grupy zawodowej należą osoby, które mają uprawnienia do udzielania świadczeń zdrowotnych. Są to zatem absolwenci studiów na kierunkach medycznych, takich jak m.in.: lekarski, pielęgniarstwo, położnictwo czy ratownictwo medyczne, a także osoby, które ukończyły odpowiedni kurs kwalifikujący do pracy jako np. opiekun medyczny lub psycholog.

A oto wykaz grup zawodowych objętych podwyżką wynagrodzeń wraz z kryteriami przynależności oraz wartościami współczynników pracy (Dz.U. 2022, poz. 1352):

1. Lekarz albo lekarz dentysta ze specjalizacją — współczynnik 1,45.
2. Farmaceuta, fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny, psycholog kliniczny, inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony, z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim i specjalizacji, pielęgniarka z tytułem zawodowym magister pielęgniarstwa albo położna z tytułem magister położnictwa z wymaganą specjalizacją w dziedzinie pielęgniarstwa lub w dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia — współczynnik 1,29.
3. Lekarz albo lekarz dentysta bez specjalizacji — współczynnik 1,19.
4. Stażysta — współczynnik 0,95.
5. Farmaceuta, fizjoterapeuta, diagnosta laboratoryjny, pielęgniarka, położna, technik elektroradiolog, psycholog, inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony, z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie magisterskim; pielęgniarka, położna z wymaganym wyższym wykształceniem (studia I stopnia) i specjalizacją, albo pielęgniarka, położna ze średnim wykształceniem i specjalizacją — współczynnik 1,02.
6. Fizjoterapeuta, pielęgniarka, położna, ratownik medyczny, technik elektroradiolog, inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1-5, z wymaganym wyższym wykształceniem na poziomie studiów I stopnia; fizjoterapeuta, ratownik medyczny, technik analityki medycznej, technik elektroradiolog z wymaganym średnim wykształceniem albo pielęgniarka, położna z wymaganym średnim wykształceniem, która nie posiada tytułu specjalisty w dziedzinie pielęgniarstwa lub dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia — współczynnik 0,94.
7. Inny pracownik wykonujący zawód medyczny inny niż określony w lp. 1-6, wymagający średniego wykształcenia, oraz opiekun medyczny — współczynnik 0,86.
8. Pracownik działalności podstawowej, inny niż pracownik wykonujący zawód medyczny, z wymaganym wykształceniem wyższym — współczynnik 1.
9. Pracownik działalności podstawowej, inny niż pracownik wykonujący zawód medyczny, z wymaganym wykształceniem średnim — współczynnik 0,78.
10. Pracownik działalności podstawowej, inny niż pracownik wykonujący zawód medyczny, z wymaganym wykształceniem poniżej średniego — współczynnik 0,65.

W przypadku osób, które nie wykonują zawodów medycznych, oferowane wynagrodzenie nie jest określane przez ustawodawcę.

I na koniec: minimalne wynagrodzenie zasadnicze oblicza się według wzoru:
• wynagrodzenie minimalne = współczynnik × przeciętne wynagrodzenie w gospodarce w danym roku.