Wprowadzona (od 1 października) zostaje tzw. opieka koordynowana. Lekarz rodzinny będzie mógł kierować na wiele badań, do wykonania których wcześniej trzeba było mieć skierowanie od konkretnego specjalisty. Minister zdrowia Adam Niedzielski uważa, że dzięki wdrożeniu opieki koordynowanej skrócą się kolejki do specjalistów. Dr Jacek Krajewski, przewodniczący Porozumienia Zielonogórskiego (zrzesza jedną trzecią lekarzy rodzinnych) twierdzi, że się nie skrócą. Najbliższe miesiące pokażą, kto miał rację. W części lub w całości.

Opieka koordynowana (lub zintegrowana) to m.in:
• metody i sposoby organizacji opieki umożliwiające udzielanie świadczeń profilaktycznych i leczniczych wysokiej jakości, a jednocześnie opłacalnych, zapewniających ciągłość i koordynację leczenia z przeznaczeniem dla pacjentów o największych potrzebach zdrowotnych;
• system łączący opiekę zdrowotną (doraźną, podstawową i specjalistyczną) z opieką socjalną/środowiskową (opieką długoterminową, domową, edukacją) w celu poprawy wydajności systemu i wyników leczenia;
• rozwiązanie spajające w całość nakłady, personel itd., niezbędne do stworzenia systemu, udzielania świadczeń, organizacji i zarządzania opieką związaną z rozpoznaniem choroby, leczeniem, rehabilitacją i promocją zdrowia dla zwiększenia dostępności i oraz poprawy jakości opieki, satysfakcję pacjenta i wydajność systemu;
• modele płatności, organizacji systemu, udzielania świadczeń i ścieżek zawodowych personelu medycznego sprzyjające współpracy, spójności i konsolidacji powiązań między poziomami opieki przyczyniające się do wzrostu jakości opieki i życia pacjentów oraz wydajności systemu…

Tyle cytatu z artykułu „Opieka koordynowana, definicja, międzynarodowe doświadczenia jako inspiracja dla Polski” („Zdrowie Publiczne i Zarządzanie”, .2017; 15 (3).

To o teorii. A jak to ma wyglądać w praktyce?

W skrócie, jak wyjaśnia „Gazeta Wyborcza (30 września – „Lekarz ma wyręczyć specjalistę”):

„Więcej badań i lekarz przewodnik. Reforma zakłada, że z opieki koordynowanej mają korzystać pacjenci chorzy przewlekle (m.in. z nadciśnieniem, niewydolnością serca, migotaniem przedsionków, cukrzycą, astmą, przewlekłą obturacyjną chorobą płuc i chorobami tarczycy), którymi do tej pory zajmowali się i lekarze rodzinni, i specjaliści. Teraz większą rolę mają odgrywać ci pierwsi. Jeśli przychodnia POZ zdecyduje się wejść do programu opieki koordynowanej (nie jest to obligatoryjne), oznaczać to będzie, że jeden czy więcej pracujących tam lekarzy rodzinnych pełnić będzie rolę koordynatorów opieki nad pacjentem.

W rękach lekarza koordynatora znajdzie się cały proces leczenia – ma on być przewodnikiem po systemie ochrony zdrowia, odpowiadać za prowadzenie leczenia choroby przewlekłej swojego pacjenta, kontakty ze specjalistą i kierowanie na badania...”.

Od 1 października taki lekarz koordynator będzie mógł też kierować pacjenta na badania, o których wykonaniu do tej pory decydowali specjaliści, m.in. na EKG wysiłkowe, holter EKG, USG Doppler tętnic szyjnych i naczyń kończyn dolnych, spirometrię, biopsję cienkoigłową tarczycy u dorosłych. Pod warunkiem, że przychodnia przystąpi do programu.

– Rzeczywistość pacjentów z poradni medycyny rodzinnej nie poprawi się od 1 października. To zmiana, która wymaga wielu lat wdrażania. W skali całego kraju wprowadzenie opieki koordynowanej potrwa co najmniej do 2030 r. Kierunek tych zmian jest słuszny, zdecydowało się już na nią wiele państw. Ale biorąc pod uwagę braki infrastrukturalne i kadrowe w polskiej ochronie zdrowia, widzimy, że na ten moment jesteśmy do tej reformy nieprzygotowani – uważa dr Jacek Krajewski.

Na razie lekarze z Porozumienia nie włączą się więc do projektu. Czekają na spotkanie z prezesem, NFZ, by „omówić wątpliwe kwestie”.

Narodowy Fundusz Zdrowia szacuje, że rocznie opieka koordynowana kosztować będzie ok. 900 mln zł. Na razie aneksy do umów z NFZ wprowadzające koordynatorów POZ podpisało ok. 3,5 tys. miejsc udzielających świadczeń medycznych (na ok. dzialających 21,5 tys. POZ-ów.